Moda na zdrowie-Psychologia-Wyjdę za...

W okresie dzieciństwa dużą rolę odgrywają relacje z rodzicami. Wtedy bowiem kształtuje się osobowość dziecka, jego stosunek do siebie oraz samoocena. Jeśli brakuje jednego z rodziców, wtedy też i brakuje wzorca, autorytetu, na którym mogłyby opierać się dzieci, również przy wyborze przyszłego partnera.

Często małe dziewczynki powtarzają "tatuś jest mój", "wyjdę za tatusia". To właśnie on, nie mama, ma duży wpływ na to, jak będzie postrzegać siebie ta mała dziewczynka teraz, jak i za kilka lat. Jeśli tata akceptuje ją, pokazuje swoje zadowolenie z niej i mówi komplementy, wtedy ona będzie pewna siebie i jej samoocena będzie pozytywna, ale jeżeli sytuacja będzie odwrotna, tzn. tatuś będzie krytykował, nie szanował i nie akceptował, wtedy ona będzie miała złe zdanie o sobie.

Tata jest pierwszym wzorcem męskim, który dziewczynka poznaje. Przy wyborze partnera może szukać w kandydacie cechy takie, jakie miał jej ojciec lub takie, których mu stanowczo brakowało. Może mieć uraz do relacji damsko-męskich przez to, jak ojciec traktował jej matkę, ile miał szacunku do niej. Dziewczynka tworzy obraz idealnego małżeństwa, obserwując relacje jej rodziców... Takiego małżeństwa, jakie ona chciałaby. I niekoniecznie musi być ono podobne do takiego, jakie mieli jej rodzice. Może chcieć zupełnie inne, jeśli np. jej rodzice pokazywali zły przykład małżeństwa - częste kłótnie, wypominanie sobie wad i błędów, zdrady itd. Jeśli poznała ten zły przykład, to wciąż brakuje jej przykładowego małżeństwa, jakie mniej więcej powinno być. Nie jest w stanie ocenić tego sama, może jedynie próbować stworzyć dobre relacje, ale wciąż nie wie, czego unikać, czego nie robić i co powinna robić, żeby było dobrze.

Złe małżeństwo rodziców zwiększa szansę na to, że ich dzieci mogą mieć problemy w stworzeniu dobrych relacji ze swoimi partnerami w przyszłości. A w przypadku odejścia ojca (śmierci lub rozwodu z matką) dziewczynka może zacząć myśleć o tym, dlaczego go już nie ma. Może zacząć obwiniać siebie, że nie była wystarczająco dobra, ładna, mądra i zdolna. Bo gdyby była... To tatuś zostałby z nimi. Odbija się to na jej życiu przyszłym, bo gdy wiąże się z kimś, zaczyna usilnie starać się zadowolić partnera, by ten nie odszedł od niej, jak tatuś. Ona szuka partnerów, którzy są podobni do jej taty, jeśli chodzi o cechy. I właśnie ci partnerzy mają również tendencje do odrzucania. A wtedy samoocena tej dziewczyny pogarsza się zamiast polepszać. Zaś mężczyźni, których mogłaby mieć bez problemu i którzy nie odrzuciliby jej, wydają się dla niej nieinteresujący, bo nie musi zabiegać o ich względy.

"Kobieta, kiedy dorasta, ma tendencję do wiązania się z mężczyznami, którzy wyznaczają jej podobną pozycję". Jeśli tatuś traktował swoją córkę jak księżniczkę i była dla niego najważniejsza, to wtedy ona czuje się nią także przy innych mężczyznach, co powoduje, że oni zaczynają ją tak postrzegać i traktować. Jeśli sytuacja była odwrotna i ojciec miał mało czasu dla swojej córki z powodu pracy czy znajomych, to wtedy ona może znaleźć w przyszłości podobnego pracoholika.




Na podstawie artykułu z magazynu "Moda na zdrowie" nr10 - październik 2013. Psychologia - "Wyjdę za Tatusia". Autor: Dr Monika Zawadzka

Droga do zrozumienia mężczyzny - cz.3

Tym razem zajmiemy się różnicami między seksualnością kobiet a mężczyzn (na podstawie książki Z. Lwa-Starowicza "O mężczyźnie", więc posłużę się wieloma cytatami). Najbardziej znanym faktem jest to, że kobiety bardziej przywiązują się do mężczyzny po seksie niż mężczyzna do kobiety...

Pierwsza różnica dotycząca seksualności, jaka nasuwa mi się, to ilość orgazmów podczas seksu. To kobiety górują w tym, gdyż mogą osiągać wielokrotne orgazmy, mężczyzna zaś potrzebuje po dojściu do szczytu odpoczynku. "Kobiety mają o wiele silniejsze doznania orgazmiczne niż mężczyzny." Kobiety bardzo często cenią sobie pieszczoty, dłuższą grę wstępną, natomiast mężczyźni dążą do seksu - przeważnie, choć jest wiele wyjątków, oni nie potrzebują gry wstępnej, mogliby tu i teraz, one potrzebują dobrego wstępu, żeby było im przyjemniej i aby mogły dojść, chociaż to też nie jest konieczne, bo... I w przypadku kobiet bywają wyjątki. "Mężczyźni czują potrzebę seksu i dążą do tego. U kobiet ta potrzeba najczęściej rozbudza się pod wpływem osoby." A wszystko przez to, że mężczyźni niekoniecznie łączą seks z uczuciami, miłością; czasem wystarcza im to, że dana kobieta podoba im się wizualnie i podnieca ich. U płci pięknej bywa często tak, że potrzebują bliskości ze względu na odczucia do tego mężczyzny. "(...) u panów seks jest bardziej autonomiczny i tkwi w strukturach podkorowych, czyli jest zakodowany i niezależny od innych czynników. U pań natomiast ogromną rolę grają czynniki społeczne, psychiczne, uczuciowe." I kobieta, i mężczyzna różnią się strefami erogennymi, reakcjami na różne bodźce. Kobiety cenią sobie bardziej to, co czują, sam dotyk jest dla nich przyjemny, mężczyźni natomiast cenią sobie to, co widzą - lubią patrzeć i podziwiać, nie bez powodu istnieje w społeczeństwie stereotyp "mężczyźni to wzrokowcy". Jak już wcześniej pisałam, oni oceniają każdą kobietę jako obiekty erotyczne - czy ona jest nim, zależy od różnych czynników. "U panów jest to proces linearny: najpierw jest pożądanie, później podniecenie, następnie podniecenie narasta do orgazmu. A u kobiet jest koło: proces może zostać uruchomiony w każdym momencie." Mężczyźni mają problem z brakiem umiejętności opóźniania orgazmu, chociaż da się z tym zrobić coś, to prawdopodobnie mają jeszcze jeden problem z "niechceniem" poprawy tych umiejętności. Oni mają orgazm wrodzony, zaś one (u większej części z nich) nabyty.

Osobowość i jej typy

        Osobowość to całość procesów psychicznych, które zachodzą w jednostce, ale także całość zintegrowana, tzn. układająca się wokół jakiegoś ogniska centralnego (cele jednostki). To zespół cech psychicznych właściwych danemu człowiekowi. Rozwija się przez całe życie przez wpływ bodźców ze środowiska. Osobowość odzwierciedla stosunku społeczne. Kształtują ją nie tylko aktualne otoczenie, ale także działalność historyczno zmarłych osób.
Materialistyczna teoria osobowości zakłada, że osobowość powstaje pod wpływem oddziaływań społecznych i odzwierciedla warunki historyczno-społeczne.  
Do cech, którymi ludzie różnią się od siebie, należą cechy temperamentu. Temperament ujawnia dynamikę życia psychicznego i wiąże się z takimi cechami, jak siła, zmienność, szybkość oraz równowaga procesów psychicznych.

Do typów temperamentu zaliczamy:

• choleryka - który charakteryzuje się wielką szybkością powstawania i przemijania uczuć oraz ich dużą siłą. Towarzyszy temu gwałtowność wyrażania uczuć i ogólna ruchliwość.
• sangwinika - prędkiego, ruchliwego, ale o uczuciach mniej silnych niż u choleryka. Uczucia w nim także szybko powstają, jak i przemijają. Mimo ruchliwości, jest bardzo łagodny w relacjach.
• melancholika - charakteryzującego się małą zmiennością uczuć. Reakcje narastają powoli, ale za to są długotrwałe. Niewiele ujawnia ze swoich przeżyć.
• flegmatyka - powolnego w działaniu i zrównoważonego. Uczuć nie uzewnętrznia prawie wcale, ale cechuje się konsekwencją w działaniu i oporem.  

       Heymans w swoim podziale, wyróżnił trzy cechy temperamentu - emocjonalność, aktywność oraz cechę zwaną "funkcją pierwotną" lub "funkcją wtórną", tzn. - jedne osoby reagują natychmiastowo silnie i łatwo zapominają, u drugich słaba reakcja wzrasta, stając się silną. Kombinując w różnych wariantach te trzy cechy, Heymans uzyskał podział:

• nerwowcy - silnie wzruszają się, ale słabo reagują i ich reakcja wygasa. Odznaczają się słabą pamiętliwością.
• sentymentalni - silnie wzruszają się lub reagują i są pamiętliwi. Charakteryzuje ich drażliwość i impulsywność, ale także posępność, onieśmielenie i zadąsanie.
• sangwinicy oraz melancholicy - wzruszają się słabo, ale ujawniają dużą aktywność w tym, że melancholik jest pamiętliwy, czego brak sangwinikowi.
• cholerycy - silna wzruszalność i duża aktywność, ale mała pamiętliwość
• namiętni - silna wzruszalność i duża aktywność oraz pamiętliwość
• bezpostaciowcy oraz apatyczni - oba mało podlegają wzruszeniom i są mało aktywni, ale apatyczni są bardziej pamiętliwi.

        Kolejną istotną sprawą o osobowości jest ciekawa typologia I.Pawłowa oparta na cechach układu nerwowego, czyli:
-sile procesów nerwowych
-równowadze lub jej braku między procesami pobudzania i hamowania
-ruchliwości procesów nerwowych.
Po zmieszaniu tych cech powstały dwa następujące typy: silny, który dzieli się na zrównoważony (żywy - sangwinik, lub spokojny - flegmatyk) i niezrównoważony (pobudliwy - choleryk) oraz słaby (melancholik).

Typ słaby źle znosi bodźce, a jego procesy nerwowe przebiegają w sposób osłabiony. Stara unikać się silnych bodźców, gwałtownych zmian; przywiązuje się do znanych sytuacji. Proces hamowania ma przewagę nad procesem pobudzania. Typ ten jest bierny i powolny. (Melancholik)

Typ silny zrównoważony (żywy) łatwo radzi sobie z różnymi sytuacjami, jest wrażliwy i ruchliwy. Ulega wpływom środowiska, ale potrafi przystosować się do jego zmian w otoczeniu. (Sangwinik)

Typ silny zrównoważony (spokojny) nie lubi zmian, a jego proces hamowania przeważa nad procesem pobudzenia. Reaguje słabo na bodźce zewnętrzne, oszczędzając energię. Charakteryzuje się spokojem i powolnością ruchu. (Flegmatyk)

Typ silny niezrównoważony (pobudliwy) jest niecierpliwy, pełen żądzy panowania. Proces pobudzenia przeważa nad procesem hamowania. Jego reakcje są silne, szybkie, ale też nieprzewidywalne. Trudno przystosowuje się do środowiska. (Choleryk)



Typy osobowości według Edwarda Sprangera:

• człowiek teoretyczny - nastawiony na poznawanie prawdy. Jego zainteresowaniem jest przede wszystkim nauka, jest to główne zainteresowanie, mniej istotne są uczucia społeczne i sztuka.
• człowiek ekonomiczny - nastawiony na sprawy gospodarcze. Chce dobrze gospodarować, jest bardzo pracowity i wydajny. Stawia na wiedzę pożyteczną.
• człowiek estetyczny - nastawiony na przeżywanie estetyczne i wyrażanie tych przeżyć (impresjoniści - większa waga przeżyć, ekspresjoniści - większa waga ich wyrażania).
• człowiek społeczny - nastawiony na działanie dla innych, chce jak najlepiej. Cechuje się bezinteresowną miłością do drugiego człowieka.
• człowiek władczy - nastawiony na pokazanie siebie na pierwszym planie, wykorzystuje wiedzę do osobistych celów. Poznaje ludzi najchętniej po to, aby nimi manipulować
• człowiek religijny - nastawiony na poszukiwanie wiedzy o wszechświecie oraz najwyższej wartości. Nie są dla niego tak bardzo ważne dobra gospodarcze czy sztuka.

          Typy te nie występują w czystej postaci. Są to głównie zainteresowania kulturalne w osobowości, a nie rozstrzygają treści. Mogą występować w zestawieniach. 



Typy osobowości według C. Junga:

• introwertycy wolą bardziej przebywać w samotności lub mniejszej grupie znajomych, rozmowy w cztery oczy niż przy wszystkich, czasem są pesymistyczni, lękliwi, bierni oraz nieśmiali. Nie brakuje im ostrożności w zachowaniu. Czasem wydają się sztywni i nietowarzyscy.
• ekstrawertycy lubią być w centrum oraz imprezy w dużym gronie znajomych. Są otwarci, pewni siebie i towarzyscy. Czasem wybuchowi oraz beztroscy, ale też i optymistyczni.

       Istnieje jeszcze ambiwertyk, który jest między introwertykiem a ekstrawertykiem, czyli krótko mówiąc - ma zmieszane jakieś cechy tych dwóch pozostałych typów. 

Droga do zrozumienia mężczyzny - cz.2

Czy mężczyźni mają w tych czasach więcej problemów niż wcześniej?


      Na podstawie wielu artykułów jak i własnych obserwacji ja uważam, że tak. Począwszy od tego, że komunikacja z kobietami nie powodzi im się lepiej niż w wcześniejszych czasach. Brakuje męskich wzorców, szkoła jest sfeminizowana. Nie ma wzorców w filmach i serialach, w kościele czy szkole. Rodziny coraz częściej są niepełne, a rolę w wychowaniu przejmują samotne matki. Winę w kształtowaniu niedojrzałych mężczyzn ponoszą właśnie one, za bardzo nadopiekuńcze, niczego niewymagające, w dodatku odsuwające ich od ojców. W późniejszych latach takie chłopaka może to się odbić negatywnie... Będzie myśleć, że partnerka podobnie jak matka nie będzie niczego wymagać. Choć kobieta nie powinna wychowywać swojego mężczyzny, to może mu pomagać w dojrzewaniu, bowiem dojrzałość u mężczyzny osiągana jest w wieku około 40stki (dokładniej 35-40rż.) - u innych następuje wcześniej, u innych później. Niektórzy mogą nawet udawać dojrzałych, będąc w głębi duszy nadal niedojrzałymi. Kiedyś dojrzewanie mężczyzn było inne, a teraz wpływ na to ma emancypacja kobiet i ich maskulinizacja, co przeraża mężczyzn. Matki nagradzają chłopców za bycie miłym, a nawet proces edukacyjny dostarcza im kobiece myślenie i zachowanie. "Bycie prawdziwym mężczyzną coraz częściej sprowadza się jedynie do łóżka", kobiety radzą sobie już same w wielu dziedzinach życia, jeśli tylko układa im się pomyślnie finansowo.


Jaki mają stosunek do seksu z kobietą?

"Zbyt szybkie pójście do łóżka nie jest dobre. Bo często powoduje zawiązanie się związku, który nie ma szans." I w tym jest sporo prawdy, bo rozpoczynanie związku od seksu to jak rozpoczęcie od końca. Seks zbliża, ale jeśli między dwoma osobami nie ma jakichś głębszych uczuć, to jest tylko pustym doświadczeniem i nigdy nie zostanie fundamentem zdrowych relacji z mężczyzną. Kobieta szybciej przywiązuje się do mężczyzny po stosunku, on niekoniecznie podziela to przywiązanie. Ponadto wykształcenie kobiety nie działa na mężczyznę w warstwie erotycznej, bo "seksu nie uprawia się z mózgiem".  Często kobiety zdradzone rozżalają się, że jego kochanka była przecież taka głupia, ale z pewnością atrakcyjniejsza od niej. Mężczyźni są wzrokowcami i ten fakt jest powszechnie znany. Często mężczyzna chce być wyjątkowy dla tej jedynej i mieć poczucie, że ona jest taka czuła (itp.) tylko dla niego, a nie dla wszystkich, bo jeśli byłby świadkiem takich sytuacji, nic z tego nie wyszłoby. "Jeśli cel zostanie osiągnięty, ona mu ulegnie, motywacja spada." - nastolatki płaczą i żalą się, że oddały swoje ciało chłopakowi, a ten przestał się starać... I nie tylko nastolatki się o tym żalą, bo dorosłe kobiety też to dotyczy. Więc morał jest prosty - ceń siebie, to mężczyzna będzie robił tak samo. "Łatwe kobiety są wysoce cenione w kwestii przygód seksualnych", a jeśli mężczyźni mają zamiar szukać kandydatki na żonę, to wolą te mniej dostępne, mniej łatwe. Nie interesują ich wtedy kobiety, które mogliby mieć bez żadnego problemu (szczególnie w łóżku).



Powróćmy jednak do problemów mężczyzn...


Aktualnie mężczyźni są albo sfrustrowani bezrobociem, albo pracują zbyt długo - w obu przypadkach nie mają czasu i zapewne chęci na seks. Kiedyś pornografia była mniej dostępna, więc mężczyźni byli pozbawieni sposobu rozładowania libido, a masturbacja była postrzegana z czymś złym. Przez jej nazwę "samogwałt" mężczyźni bali się konsekwencji tego (sądzono, że to doprowadza do impotencji, niepłodności, a nawet śmierci). W teraźniejszych czasach pornografia zubożyła męskie fantazje, wcześniej były o wiele bogatsze. "Płodność męska zmniejsza się, ulega zaburzeniom.", a oni sami boją się iść z tym do lekarza. Przychodząc do niego po namowie partnerki, nie mówią wszystkiego, chcąc zachować swoją męskość. Boją się mówić o zaburzeniach erekcji, gdyż kojarzą to z impotencją, wolą stosować omówienia - szybki wytrysk, osłabienie zainteresowania seksem.
Kolejnym problemem są "Pokarmy pełne estrogenów, telefony komórkowe noszone w kieszeniach, obcisłe spodnie, siedzący styl życia, (...) otyłość, złe odżywianie". Mężczyźni coraz częściej przestają prowadzić aktywny tryb życia, zaczynają ubierać się... dość kobieco trochę - w końcu spodnie "rurki" powinny być dla płci pięknej tylko... Jedzą fast foody i biorą kreatynę oraz inne preparaty zwiększające masę. Nic więc dziwnego, że kobiety zaczęły maskulinizować się, skoro mężczyźni robią się bardziej kobiecy.



!Artykuł napisany na podstawie własnych obserwacji oraz książki Lwa-Starowicza "O mężczyźnie". Cytaty są to jego słowa.

Budowa mózgu2

Mózg mieści się w twardej osłonie czaszki i łączy się z rdzeniem. Od strony rdzenia znajduje się rdzeń przedłużony, stanowiący przejście między rdzeniem i mózgiem właściwym.
Rdzeń przedłużony pełni funkcję stacji węzłowych dla licznych dróg nerwowych, przebiegających z mózgu do rdzenia oraz do rozmaitych organów ciała. Wyżej znajduje się móżdżek, składający z dwóch półkul i części środkowej zwanej robakiem. Dalej znajduje się śródmózgowie na przodzie czaszki - międzymózgowie złożone z dwóch półkul połączonych spoidłem.
Na powierzchni skupia się w mózgu szara substancja nerwowa. Wewnątrz każdej z półkul kresomózgowia znajduje się nagromadzenie szarej substancji nerwowej zwanej ciałkiem prążkowanym. Korę mózgową stanowi siedlisko procesów nerwowych - substancja szara. Powierzchnię kory mózgowej zwiększa obecność licznych fałd i zwojów.


Kierownicza funkcja kory mózgowej polega na tym, że procesy przebiegające w niższych ośrodkach nerwowych mogą zostać zahamowane przez interwencję kory mózgowej.
Jądra podkorowe to nagromadzona szara substancja wewnątrz białej substancji mózgu - stanowią wyższy szczebel od rdzenia, ale niższy od kory mózgowej w funkcjonowaniu układu nerwowego.
Wzgórze wzrokowe pełni funkcje pośredniczące przy przenoszeniu podniet sensorycznych (zmysłowych) z rdzenia i śródmózgowia do kory mózgowej. Ciałka prążkowane zawiadują działalnością ruchową (motoryczną) niższych systemów motorycznych układu nerwowego. Ośrodki podkorowe mają silny związek z życiem uczuciowym.


Kilka innych informacji:
*Kresomózgowie - część mózgowia obejmująca półkule mózgu, spoidła mózgu (w tym ciało modzelowate), blaszkę krańcową, jądra podstawne, hipokamp, komory boczne, sklepienie oraz węchomózgowie.





*Płaty mózgu:
-ciemieniowy: odpowiada za orientację przestrzenną, odczuwanie temperatury i dotyku oraz umiejscowienie wrażeń czuciowych, rozumienie języka symbolicznego oraz pojęć abstrakcyjnych i geometrycznych. (żółty)
-czołowy: odpowiada za planowanie, myślenie, pamięć, wolę działania i odczuwanie ich konsekwencji. (niebieski)
-potyliczny: odpowiada za widzenie, analizę barw i ruchu, skojarzenia wzrokowe. (różowy)
-skroniowy: odpowiada za mowę, zapamiętywanie i pamięć werbalną, słuch muzyczny, rozpoznawanie zapachów. (zielony)

*Blaszka krańcowa: dostarcza do podwzgórza informacji dotyczących regulacji ciśnienia i objętości krwi.

*Hipokamp: element układu limbicznego odpowiedzialny głównie za pamięć.

*Węchomózgowie: odpowiada za percepcje wrażeń węchowych, współodpowiadanie za proces snu i czuwania, sterowanie zachowaniami instynktowo-popędowymi.

*Ciało modzelowate: przekazuje informacje między prawą a lewą półkulą.

Droga do zrozumienia mężczyzny - cz. 1

           Każdy mężczyzna patrzy inaczej na kobiety i nie powinniśmy ich "szufladkować", że każdy patrzy na biust, każdy liczy tylko, aby "przelecieć" dziewczynę, wręcz na to wyczekuje. Są różne typy mężczyzn i nawet jeśli jeden typ ma wiele wspólnych cech ze sobą, to i tak każda jednostka wciąż jest tak bardzo różna. Mawiają "kobiet nie zrozumiesz", ale szczerze powiedziawszy... Pojąć mężczyznę i jego tok myślenia oraz działania to naprawdę trudny orzech do zgryzienia. I to nie są żarty. Duży problem ze zrozumieniem płci męskiej mają nastolatki z wynikającej nieśmiałości do rozpoczęcia rozmowy czy ogólnie szczerego porozmawiania o tym, co leży im na sercu. U dorosłych wygląda to już trochę inaczej, pewnie dlatego że są bardziej dojrzalsi, nie boją się rozmawiać o pewnych sprawach dotyczących uczuć.


Jak rozpoznać zainteresowanie mężczyzny jakąś kobietą?

       Zacznijmy od tego, że dla każdego mężczyzny kobieta od pierwszej chwili jest obiektem erotycznym. Co można przez to rozumieć? Oceniają płeć piękną pod względem seksualnym - każdy szczegół jej wyglądu, czyli oczy, usta, uśmiech, figura, nogi, ale także czy jest zadbana.
"W kilka milisekund on wie, czy chciałby się z nią przespać, czy nie", "... jednak nie znaczy, że gdy kobieta mu wpadnie w oko, on od razu pójdzie z nią do łóżka" - oba cytaty są jak najbardziej trafne i dotyczą większości panów, dla kobiet bywa to mylne i jest zgubą dla nich, gdyż myślą, że jak on chce uprawiać z nimi seks, to jest równoznaczne też z tym, że chce z nimi być oraz że kocha. Nie. To że on myśli o tym, czy chciałby z nią uprawiać seks, czy też nie, świadczy głównie o rozważaniach na temat jej atrakcyjności dla niego. Oni nie kontrolują tego, więc kobiety zajęte nie powinny mieć za złe tego, że ich ukochany odwraca się za inną, patrząc na nią, bo oni nie panują nad tym za bardzo.




Zainteresowany facet odstaje zachowaniem od reszty...

        A dokładnie mam na myśli to, że taki zainteresowany kobietą mężczyzna zachowuje się w nieco inny sposób niż np. reszta jej kolegów. Ogólnie rzecz ujmując, jeśli rozmawia dłużej niż przeciętnie inni, to już można podejrzewać coś, ale jeśli brak dalszych punktów, o których zaraz wspomnę, to raczej może być "lubię z nią rozmawiać, mamy tyle wspólnych tematów". Kolejną sprawą jest to, że proponuje SAM spotkania, randki, widać po jego zachowaniu, że mu zależy na tym i kobieta nie musi narzucać się z takimi propozycjami (uwaga! bywa też i tak, że mężczyzna jest zainteresowany, ale brakuje mu odwagi i to kobieta wychodzi jako pierwsza z inicjatywą). Zainteresowanie można też ujrzeć w licznych zaczepkach lub... docinkach. Dokucza jej i lubi się z nią drażnić. Nie bez powodu mawiają "kto się czubi, ten się lubi" - niby takie dziecinne powiedzenie, ale to często zdarza się. Komplementuje i wyszukuje w niej więcej zalet niż wad - facet niezainteresowany, niemający ochoty na kobietę, nie komplementowałby, bo "po co?". Zauważa zmiany np. fryzury bądź okularów itp. Poza tym chętnie spędza z nią czas, uśmiecha się często i jest nadzwyczajnie miły. Jeśli nagle rozmowy kończą się, to może dalej kontynuować ją - szuka pretekstu do jak najczęstszych kontaktów. Ostatnim dość istotnym punktem jest to, że poza spotkaniami używa gadu-gadu, facebooka i innych komunikatorów internetowych do dalszego kontaktu.



No dobrze... Ale co dalej?


        Jeśli tak sprawa układa się, to jest taka możliwość, że mężczyzna jest zainteresowany. Oni przeważnie ukazują emocje i uczucia w działaniu niż w samych słowach. Ale jeżeli nic takiego nie dzieje się, a mężczyzna nie "wybija się" z tłumu płci męskiej, to niestety, ale nie ma co się łudzić, że "może jednak on coś czuje". Dla pocieszenia powiem, że brak zainteresowania nie zawsze oznacza to, że nie rozwinie się nic nigdy między dwójką ludzi... W miarę czasu poznawania może się to zmienić. Można zobaczyć to na pewnym przykładzie... Pracują sobie ludzie w biurze - mężczyzna, kobieta itp. Nas jednak interesuje historia tej dwójki. On uważa ją za niezbyt atrakcyjną osobę pod względem wyglądu, ona ma stosunek do niego neutralny... Wszystko zmienia się z czasem poznawania siebie. On coraz częściej stwierdza fakt, że ona jest naprawdę sympatyczną kobietą, mają wiele wspólnego ze sobą, a co za tym idzie? Staje się dla niego atrakcyjniejsza.

Do miłości nikogo nie zmusi się, a nachodzenie mężczyzny i staranie się na siłę o jego `względy`, przyniesie odwrotne skutki od tych wyczekiwanych. Najlepiej kontynuować relacje na takim poziomie, jakim były dotychczas i ewentualnie czekać na rozwój wydarzeń. Inaczej nie da się. Można zwiększyć trochę szanse na zainteresowanie, pokazując np. swoje pasje, którymi on mógłby oczarować się, ale oczywiście z granicami rozsądku... Lepiej nie robić coś w stylu "on interesuje się motorami, to ja również zacznę, może wtedy zainteresuje się i mną". O nie, nie... Nie tędy droga. Lepiej nie robić nic na siłę oraz coś sprzecznego z samym sobą. On mógłby zauważyć jedynie to, że kobieta stara się usilnie przypodobać się mu, co raczej nie przyniosłoby pozytywnych efektów. Po prostu najlepiej robić to, co lubi się... Być może wtedy mężczyzna zainteresowałby.

Jeśli kobieta widzi, że mężczyzna zawsze ma ważniejsze zajęcia, spotkania ze znajomymi itp. od niej samej, to lepiej dać sobie na wstrzymanie. Jeszcze dodając do tego to, że nie zależy mu na spotkaniach i rozmowach... Tym bardziej!


Powodzenia!





!Artykuł napisany na podstawie własnych obserwacji oraz książki Lwa-Starowicza "O mężczyźnie". Cytaty są to jego słowa.

Budowa ucha

Ucho zewnętrzne składa się z: małżowiny usznej, przewodu słuchowego, błony bębenkowej. O błonę bębenkową oparty jest młoteczek, na nim kowadełko i strzemiączko - trzy kosteczki słuchowe, które są w uchu środkowym. Przewodzą drgania błony bębenkowej do ucha wewnętrznego. W uchu wewnętrznym znajduje się ślimak, w którym są zakończenia nerwu. Ślimak przypomina labirynt, w którym znajduje się jeszcze przedsionek i trzy przewody półkoliste. W przedsionku i przewodach półkolistych znajduje się jeszcze organ odbiorczy analizatora równowagi, dzięki któremu utrzymujemy się w pozycji pionowej, poziomej i przeciwdziałamy przypadkom wychylenia się ciała, grożącym przewróceniem.

Budowa oka

Gałka oczna mieści się w oczodole, wysłanym tłuszczem. Okryta jest twardą, sprężystą i nieprzeźroczystą błoną twardówką. Jej przednia część tworzy przeźroczystą rogówkę. W środku przedniej części błony zwanej naczyniówką znajduje się tęczówka, która nadaje kolor oczom.
Okrągły otwór w tęczówce tworzy źrenicę, która może rozszerzać się lub zwężać pod wpływem światła. Za źrenicą znajduje się przeźroczyste, dwuwypukłe ciało stanowiące soczewkę oka. Może się ona spłaszczać lub uwypuklać, przystosowując oko do widzenia przedmiotów dalszych lub bliższych.
Między przednią ścianą tęczówki i rogówką znajduje się komora wypełniona cieczą wodnistą, którą wypełniona jest także tylna komora oka, znajdująca się za tęczówką, ale jeszcze przed soczewką.
Wnętrze gałki ocznej poza soczewką wypełnia przeźroczysta, połyskująca galareta, zwana ciałkiem szklistym. Dno oka wyściela błona czuła na światło, wytworzona z rozgałęzień nerwu wzrokowego i kilku warstw komórek nerwowych. Błona ta zwie się siatkówką. Są dwa rodzaje zakończeń nerwowych, mianowicie: czopki i słupki.

Wady związane z widzeniem:

• Krótkowzroczność - osoba nie widzi na dalekie odległości, obraz jest rozmazany. Wada korygowana jest stosowaniem szkieł dwuwklęsłych, które załamują odpowiednio promienie świetlne.
• Dalekowzroczność - osoba ma rozmazany obraz w bliskich odległościach przez zbyt małą krzywiznę soczewki lub zbyt krótką oś oka. Wada korygowana jest szkłami dwuwypukłymi. 
• Daltonizm - nierozpoznawanie pewnych kolorów i mylenie ich z innymi.
• Achromatopia - całkowity brak widzenia barw, tak zwana ślepota na barwy. Człowiek widzi wszystko w barwach szarych.

Mechanizmy obronne

Mechanizmy obronne to metody mające na celu ochronę osobowości i zmniejszanie lęków poprzez radzenie sobie z konfliktami. Są to zazwyczaj nieświadome sposoby unikania pewnych odczuć, ale
mimo że one głównie pozytywnie pomagają, to ciągłe ich stosowanie może wejść w nieprzyjemny nawyk.


Mechanizmy te mogą dzielić się na metody: 

•  unikania
•  przemieszczania
•  zniekształcania rzeczywistości
•  przyjmowania cudzych zachowań 

Metody unikania:

• Represja (wyparcie) to wypchnięcie z świadomości myśli i odczuć, wspomnień, fantazji oraz pragnień przez ich bolesne znaczenie, jednak pomimo tego wyparte myśli nadal istnieją i mogą powrócić pod wpływem alkoholu, we śnie lub przez chorobę.
• Supresja (tłumienie) to dobrowolne stłumienie uczuć (itd.), odwrócenie od nich uwagi i zamienienie na przyjemniejsze. Tak jak w represji nadal istnieją.
• Nadmierna samokontrola to usilne kontrolowanie własnych emocji i zachowań.
• Prokrastynacja (zwlekanie) to tendencja do odkładania czynności na później z powodu braku silnej woli, zainteresowania czynnością lub obawą przed porażką (itp.)

 Metody przemieszczania:

• Fiksacja to ciągłe trzymanie się wyuczonych już wcześniej mechanizmów, przez co nie są dopuszczane inne myśli, które powodują uczucie lęku czy frustracji. Przeszkadza to w dalszym rozwoju, gdyż osoba, która stosuje ten mechanizm, odmawia dalszych kroków rozwojowych. 
• Regresja to powrót do zachowania z wcześniejszej fazy rozwoju, kiedy to dana osoba stała wobec konfliktowej sytuacji. 
• Sublimacja to przesunięcie energii seksualnej lub agresji na inne przedmioty albo czynności (np. na wykonywanie jakiejś dziedziny sportu czy innej pasji).
• Kompensacja to podejmowanie pewnych działań w celu pokonania niższości; nagradzanie siebie za jakieś braki.
• Acting-out to utrata kontroli nad własnym zachowaniem 

Metody zniekształcania rzeczywistości:

• Zaprzeczanie dotyczy uczuć oraz faktów, które są ignorowane oraz interpretowane w sposób łagodniejszy, ale mało trafny. Ukrywa wydarzenia przed świadomością. 
• Fantazjowanie używane jest, aby uciec od rzeczywistości (lęków, frustracji itp.) i zaspokoić swoich pragnień w wyobraźni.
• Idealizacja to niedostrzeganie i zaprzeczanie jakimkolwiek wadom danej osoby, przedmiotu (itd.).
• Dewaluacja dotyczy obniżania własnej wartości i wyolbrzymiania negatywnych cech.
• Projekcja to nieświadome przypisywanie własnych, nieprzyjemnych odczuć innej osobie lub osobom.
• Racjonalizacja to zaprzeczanie prawdziwym motywom działania (własnego lub innych) przy bardziej logicznych i akceptowanych przez społeczeństwo.
• Rozszczepianie to podział ludzi, przedmiotów, sytuacji (itd.) na dobre i złe.

Metody przyjmowania cudzych zachowań:

• Identyfikacja dotyczy przybierania przez jednostkę cudzych cech i sposobu zachowania - upodobnianie, utożsamianie się z innymi ludźmi, przyjmowanie ich myślenia, pragnień, celów itd.
• Internalizacja to przyjmowanie narzuconych wcześniej postaw, wartości i poglądów oraz uznanie za własne.
• Introjekcja jest powiązana z identyfikacją i podobnie jak ta polega na przyjmowaniu postaw itp., ale tylko jeden wybrany aspekt innej osoby/osób zostaje przyjęty przez jednostkę.